5 życiowych lekcji, jakie odebrałam tej zimy

Ach, co to była za zima. Wszędzie indziej podobno piękna, tu we Wrocławiu – cały jeden dzień śniegu, a do tego szaro, buro i ponuro. Prawie jednak udało mi się tego nie zauważyć, bo w moim życiu działo się zastraszająco wiele rzeczy jednocześnie. Co tu dużo mówić – prawdziwa rewolucja… Nie był to też łatwy czas, bo zmiany – nawet jeżeli na dobre/lepsze/najlepsze – zawsze są trudne. Odczułam to ja, ale i moja rodzina, ten blog, a nawet nasz pies.

O jakie zmiany chodzi? Już spieszę z małą prywatą. Otóż między grudniem a lutym:

• uzyskaliśmy ogromny kredyt złożony z dwóch mniejszych kredytów (bycie przedsiębiorcą w tym kraju zawsze zostaje w jakiś sposób ukarane. Nas uznano za niezbyt wiarygodnych mimo spełnienia wszystkich warunków aż nadto, więc musieliśmy “dobierać” kredyt, wskutek czego odetchniemy swobodnie dopiero w okolicach emerytury – chyba, że wcześniej wygramy fortunę w Eurojackpot :))
• straciłam bardzo ważną dla mnie i mojej rodziny osobę, która zmarła na raka,
• urodziłam drugiego synka,
• rozpoczęliśmy remont i urządzanie mieszkania,
• zmieniliśmy samochód, bo poprzedni niemal się rozpadł,
• zaliczyłam pierwszy w swoim – i malucha – życiu pobyt w szpitalu z dzieckiem z powodu żółtaczki, zapalenia płuc i kilku innych zapaleń. Jeżeli chcecie wiedzieć, jak to jest spędzić pół miesiąca z pięciotygodniowym dzieckiem w szpitalu z rygorystycznym zakazem odwiedzin, od razu Wam powiem – beznadziejnie…

Czyli trochę się działo, ale wyciągnęłam z tego kilka lekcji, którymi chcę się tu podzielić.

1. Ufaj swojej intuicji.

Myśląc w listopadzie o tym wszystkim, co nas czeka, spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego, że będę musiała walczyć o uznanie słuszności mojej intuicji, i to bądź co bądź z autorytetami. A było tak – czekał mnie poród, a przez całą ciążę planowałam, że będzie on siłami natury. Pod sam koniec dziewiątego miesiąca maluch jednak przyspieszył i zaczął rosnąć w zastraszającym tempie, a ja zaczęłam się bać. Nie odpuszczało mnie przeczucie, że poród naturalny skończy się źle. Gdy pod koniec ciąży zaliczyłam kilka wizyt na izbie przyjąć na kontrolne KTG i ewentualne cięcie cesarskie na cito, zaczęłam się naprawdę bać. Choć nigdy tego nie chciałam, zaczęłam prosić o cięcie, czując, że to jedyne dobre rozwiązanie. Niestety w państwowym szpitalu nikt mnie nie chciał słuchać – przychodził lekarz za lekarzem (płci męskiej oczywiście) i machając ręką stwierdzał, że “spróbujemy, zaryzykujemy”. Hm, nie miałam ochoty ryzykować swoim czy dziecka zdrowiem, czemu chyba trudno się dziwić. Intuicja cały czas mi podpowiadała, żebym walczyła o cięcie. W końcu się udało, ale prywatnie i podczas operacji moje obawy się potwierdziły – miałam ogromnego żylaka macicy, który podczas porodu naturalnego by pękł, stwarzając zagrożenie dla mnie i synka. Intuicja mnie nie myliła…

Dużo się mówi o kobiecej intuicji, ale chyba my same mamy za mało pewności siebie, aby o nią walczyć. Ufajmy jej jednak, bo często potrafi nas uratować przed niejedną głupotą czy błędem. To nasz prawdziwy skarb.

2. Dbaj o kontakty z ludźmi, na których możesz liczyć

Pewnie kolejny truizm, ale tej zimy znów przekonałam się o jego prawdziwości. Są tacy ludzie, którzy rozmawiają z nami tylko, gdy my się do nich odezwiemy, uwielbiają rozpływać się o tym, co u nich słychać i rzadko pytają, co u nas. Jednak z jakichś powodów utrzymujemy z nimi kontakty, bo głupio tak nagle przestać. Tej zimy stwierdziłam jednak, że mam tego dość i przestałam się odzywać do kilku osób, które najwyraźniej miały mnie gdzieś. Nagle zrobiło się więcej przestrzeni i jakby lżej. Za to gdy byłam w potrzebie, wiedziałam, na kogo mogę liczyć i te osoby “się sprawdziły”. Sama też jestem w stanie wiele z siebie dać, ale do tej pory nie zwracałam aż takiej uwagi na wzajemność. Trudne chwile, jakie przeszłam pokazały mi jednak, że szkoda czasu i energii dla tych, którzy o to nie dbają, za to ci, którzy są tego warci, zawsze odpłacą dobrem. Truizm, a jednak odkrycie.

3. Zmiany doświadczaj świadomie

W trudnych, przełomowych chwilach łatwo jest uciekać czy odwracać swoją uwagę od nich, aby choć przez moment było łatwiej. Typowe zamulacze – media społecznościowe przeglądane po raz setny tego samego dnia, gry na komórce, kolorowe magazyny – pozwalają na chwilę odetchnąć, ale zabierają cenne doświadczenie. Nauczyłam się tej zimy, że nie warto uciekać, a całkowicie zanurzyć się w zmianie, w wydarzeniach, smakując je w każdej chwili. To trudne i wymagające od nas uważności i ogromnej świadomości, ale warto to zrobić, by wyciągnąć wszystkie możliwe lekcje i wyjść z tego silniejszym.

Stara znana prawda, że wiemy o sobie tyle, na ile nas sprawdzono, pozostaje aktualna. Podczas pobytu z maluchem w szpitalu niejednokrotnie myślałam, że zwariuję od siedzenia w zamknięciu i patrzenia na wolno spływający płyn w kroplówce, ale nie uciekałam od tego i dzięki temu czuję się teraz silniejsza, a nawet przyszło mi kilka nowych pomysłów do głowy. Wiem już, że potrafię sobie dać radę w takiej sytuacji i stawić czoło problemom, co daje mi siłę na codzień.

4. Doceniaj siebie

Sporo osób może powiedzieć, że życie ich nie oszczędza. Też zawsze do nich należałam, ale nauczyłam się doceniać wszystko, co w moim życiu dobre i nie robić z siebie ofiary. Do tej zimy kiepsko mi jednak szło coś innego – docenianie siebie. Tymczasem musiałam dać z siebie tak wiele pod względem fizycznym i psychicznym, przetrwać, doświadczyć, że w pewnym momencie straciłam właśnie siebie z oczu. Potem jednak, leżąc pewnej nocy w szpitalnym łóżku, pomyślałam sobie, że kurczę, dałam radę i stanowię oparcie dla innych. Kilka dni potem na znak tego, że w końcu siebie doceniam, kupiłam sobie…bransoletkę. Choć mała i tania, za każdym razem, gdy na nią spojrzę, przypomina mi o mojej sile i o tym, że daję radę, cokolwiek się dzieje.

5. Wszystko mija – nawet najdłuższa żmija

Wiem, że nie ja to wymyśliłam, ale ja się tego nauczyłam. Praktyka mindfulness pokazuje, że każda chwila jest tym, czym jest, czyli chwilą i to my nadajemy jej znaczenie w zależności od naszego nastawienia. Ona sama nie jest ani dobra, ani zła. W mojej zimie chwil złych było mniej więcej tyle, co dobrych, ale każda z nich się skończyła, pozostawiając za sobą różne konsekwencje. Każda mnie czegoś nauczyła, każda zostawiła jakiś ślad, ale żadnej z nich już nie ma i nie będzie. Rozpamiętywanie, wspominanie, taplanie się w swoim bólu czy nostalgii nie ma sensu, bo już biegną kolejne chwile, a każda z nich domaga się uwagi. Dzięki uważności nic nie tracimy, a wiele zyskujemy. Dlatego nauczyłam się dostrzegać, że nawet gdy jest ciężko, warto to poczuć, bo już za chwilę będzie inaczej lub nie będzie w ogóle…

Nadchodzi wiosna, a z nią kolejne zmiany. Czeka nas przeprowadzka do nowego mieszkania, starszak idzie do przedszkola, a ja mam nowe pomysły i nie zawaham się ich użyć. Uwielbiam czuć, że się rozwijam i zamierzam to w sobie wzmacniać. Każda z lekcji, jaką odebrałam w zimie, teraz obowiązuje ze zdwojoną mocą. Już nie mogę się doczekać, co będzie dalej 🙂